About the album
Haydn as a complete instrumental thinker in his Canzonettas
Haydns contact with the poet Anne Hunter was a source of great inspiration, fruitful and probably intense. It gave him the energy to write in a new musical language, that of the canzonettas. There are twelve of them, the first six have already been composed during his first visit to London in 1792, the last six during his second visit in 1794. The two separately composed songs O Tuneful Voice and Spirit’s Song were added later.
Although the context of the poems remains limited to the human field of longing, despair, return, shepherd and sailors, Haydn was nevertheless kindled by a spark of evocative poetic eloquence. Here we find the complete instrumental thinker, who can use typically pianistic textures, but can also write for the piano in a string-quartet idiom; the terse stylist, whether setting many of the strophes in a straightforward manner, or merging episodes or slowing the pace by means of unexpected pedal notes, full of joy – or trembling.
Haydn probably wrote the Italian solo cantata Arianna a Naxos at the end of 1789. He took the piece to England, where he gave the first performance of this piece, which relates the abandonment of Ariadne by Theseus, with the famous castrato Gasparo Pacchiarotti. Shortly afterwards the cantata was published and remained popular for a long time.
Haydn als de volkomen instrumentale denker in zijn Canzonetta's
Haydns contact met de dichter Anne Hunter was een grote bron van inspiratie, vruchtbaar en waarschijnlijk intens. Het gaf hem de energie om in een nieuwe muzikale taal te schrijven, die van de canzonetta’s. Er zijn er twaalf in totaal. De eerste zes werden al gecomponeerd tijdens zijn eerste bezoek aan Londen in 1792, en de laatste zes tijdens zijn tweede bezoek in 1794. De twee los gecomponeerde liederen O Tuneful Voice en Spirit’s Song werden later toegevoegd.
Ook al blijft de context van de liederen beperkt tot het menselijke terrein van verlangen, wanhoop, terugkeer, herders en matrozen, er was desondanks een vonk van poëtische welsprekendheid in Haydn ontstoken. Hier is Haydn de volkomen instrumentale denker, die typische pianotexturen kan gebruiken, maar ook voor de piano kan schrijven in een strijkkwartetidioom; de beknopte stylist die veel van de strofen op een eenvoudige manier van muziek voorziet, of episoden in elkaar laat opgaan of te tempo vertraagt door middel van onverwachte orgelpunten, vol van vreugde – of angst.
Haydn schreef de Italiaanse solocantate Arianna a Naxos waarschijnlijk aan het einde van 1789. Hij nam het werk mee naar Londen, waar hij de eerste uitvoering van deze compositie over het achterlaten van Ariadne door Theseus gaf, met de beroemde castraat Gasparo Pacchiarotti. Kort daarna werd de cantate gepubliceerd, en bleef voor lange tijd populair.